Akıl vermeye bayılırız :)
Bu bize kendimizi ''aşmış-bitirmiş'' hissettirir...
Oysa akıl veren olmak kadar ağır bir sorumluluk yoktur.

Hayat bizi DAİMA savunduğumuz öğretilerle sınar!

Sınanmak kötü bir şey değildir :)
Kibirimizi törpüler,
Bilgimizi pekiştirir,
Ve bizi başkalarının zaaf ve sorunlarına yaklaşırken,
Uyanık, şefkatli ve özenli hale getirir.

Ayrıca insan derinden yaşadığı ve çıkışı bizzat bulduğu bir durum konusunda bir başkasına destek vermeye çalıştığı zaman,
Karşısındakinin yoluna çıkabilecek taşları da, kaçamak noktalarını da iyi bilir :)
Yine de yardımcı olmaya çalıştığımız kişinin sorununu KİŞİSELLEŞTİRMEMEYİ,
Meseleyi ONUN YERİNE çözmemeyi,
Ya da ondan BİZ GİBİ davranmasını beklememeyi unutmamak gerekir.

Danışmanlık, öğretmenlik gibi işlere soyunan insanların en uzun dersi de SABIR ve ZAMANA İNANMAKTIR!
Her bünye, zamanla ve kendi yordamınca çözümü bulur.
Bunu yapmaya cesaret edene kadar da, yorucu bir döngüde dolanıp durur :)

Öğreten olmaya kalkmak,
Aslında HEP ÖĞRENCİ OLMAK'tır...
Eline keskiyi alan, yontmaya çalıştığı taş ile birlikte yontulacaktır!